En güzel yazılarımı hep yalnızlık için yazmışım...Yok kalabalıklarda yalnız hissetmek,yok birisinin gözlerinin içine bakıp O' nu dinlerken bile kendi yanızlığında kaybolmak,anlaşılamamanın bir başka adı yalnızlık falan falan falan..
Yalnızlık bir seçim biçimi aslında...Bunu seçince kendini ifade de zorlanmalar başlıyor.Belkide çevredeki samimiyetsizliklerden korunma biçimi yalnızlık...
Geçenlerde bir dua duydum Allah için 'kimsesizlerin kimsesi' denilen...yalnızlığı öyle seviyorsun ki Tanrıyı bile almıyorsun içine ve belkide yanlışlıklara düşüp kimsesizliği yalnızlıkla bağdaşlaştırıp bilmediğin bir boşluğu kendi şımarık yoksunluklarınla bir tutup saçmalıyorsun.Ve belkide "yalnızım" diye diye kendini yalnızlaştırıyorsun...
O yüzden tat alamıyorsun, hayatı anlamıyorsun, yaşadıklarını anlamlandıramıyorsun...
Neden çünkü sen sorumluluklarından ve duygularından yalnızlığa kaçıyorsun....
Portakalmavisi...
Ebru.
3 yorum:
bir zaman sonra ne onu bırakabiliyorsun ne onunla mutlu olabiliyorsun...
Merhaba Ebru,
Zamanla ve büyük bir hızla yalnızlığı seçen biri olarak söyleyebileceğim; seçimim kesinlikle kimsesizlikten kaynaklanmıyor. Tek sebebi artık sevmek, anlamak için çabalamaktan yorulmuş olmam. Sebebi hepimizin içimizde taşıdığı, mücadele etmemiz gereken hayvani güdülerin acımasızca dışa vurumlarından tiksiniyor olmam. Kısacası sebeplerim azaldı insanları sevmek için. Ve Tanrı'ya her zaman yerim var demek bile yanlış geliyor. Çünkü biliyor, hissediyorum ki o zaten içimde. Bu yaşa kadar nasıl da boş yerlerde avare avare arayıp durmuşum onu.Şimdi çevrem anlayabildiğim kadarıyla kabul ettiğim kalabalıkla çevrili ama ben yalnızım. Ve biliyor musun çok daha mutluyum.
Sevgiyle...
bu bir seçimse eğer seçen seçmediklerinin de bilincindedir diye düşünüyorum ki kim yalnız değildir ki zaten içten içe ne kadar kalabalık olsa bile...
Yorum Gönder