Zaman çok çabuk akıp gidince, insan zamanında yaşadığı bazı anlara onları anımsatacak şeyleri karşısında görünce yeniden dönebiliyor.İçinde yaşarken dayanılmaz gelen anlar nekadar da çabuk unutuluyor ya da öteleniyor.Bu kapı benim çocukluğumun sığınaklarından birine açılıyordu.Seksenlerde bu kapı gözüme bukadar küçük görünmese de ona ulaşmak benim için bir hayli zahmetliydi...Selanikten göçeden bir aile yaşardı bu evde ve bu kapı hep neşeye, benim için kendimi iyi hissettiğim zamanlara açılırdı.Evi kendileri yapmışlardı ahşap oymaları, kapısı bile Selanikte bıraktıkları evin aynısıydı.Bunu evdeki nine anlatırdı.Onu dinlerken cumbalarındaki sakız sardunlayaların kokusunu bile alanbilirdiniz.Maksat ata evlerini birnebzede olsa yaşatmaktı belkide...Bana gelince, ben Polyanna isimli bir kitap vardır bilen bilir onu ilk okuduğumda daha yedi yaşımdaydım...Keşke ilk okuduğum kitap o olmasaymış dediğim zamanlar çok olmuştu.Heleki yatağımın kenarına koltuk deynekleri bırakıldığında...Seneler sonra bu kapıyı gördüğümde aklıma ilk sol ayağım, canımın acımaları ve bu eve gelmek için koltuk deyneklerimle nasıl kanter içinde kaldığımdı...Kızın başına talihsiz bir kaza gelir bir yıl koltuk deynekleri ile dolanmak zorunda kalır.Mahalledeki tek dostu ailesi ile bu evde yaşamaktadır ve içine çok kapandığı için hemen hemen hergün bu eve bu kapının önüne kadar gelip içeriye girdiğinde yaşlı ninenin anlattığı hikayelerle bedeninden sıyrılıp o düş bahçelerine kaçabilir...Her mutluluğa açılan kapı öncesinde meşakkatli bir yol , her zorlu yolun sonunda da insanı güzelliklerle buluşturacak bir kapı vardır...Benim düş bahçemin kapısı buydu ....Sevgilerimle...
Ebru
1 yorum:
Bayıldım!Sanırım kapılar bana hep hüzünü çağrıştırdığı için.Hele ki M.Mungan'ın ''Kapı koluna uzanıp açabildiği zaman gitmeyi öğrenir insan.'' ya da benzeri bir satırından sonra daha da anlam yükledim kapılara.
Biz büyüdükçe ufalan sokaklar, kapılar...
Ama Polyanna'ya devam. Her şeye rağmen devam.
Yorum Gönder