Mevsimlerden sonbahar ...Baharın sonu de hayatın sonu de habire bir son silsilesi yağar bu mevsimde...Kuşlar gider, gökyüzü o pis kargalara kalır ama zamanla mevsimsel yalnızlıktan o kargalar bile güzel görünmeye başlar insana...Alfred Hitchcock' un Birds ( kuşlar ) filmindeki Tippi Hedren gibi omuzuna kargayı alıp anı fotoğrafı bile çektiresin gelebilir.Hayat Sonbahar da tüm zenginlikler elinden alındığında elinde kalanın değerini anlama dersi verir ...Kuşlar gider kargayı seversin, güneş gider yağmurları seversin...Seversinde seversin sen bile hayret edersin...İçten içe özlersin de ...Vücudunu yakan güneşi, görmesende o güzel kuş seslerini dinlemeyi, çiçekleri ve yaz böceklerini...
İnsanlar da bazen ölür sonbahar da...Aslında elindeki ve etrafındakiler sadeleştiği için bu mevsimde daha çok insana döndüğün için gidişlerini daha çok farkedersin...
Televizyon izlersin bir sanatçı ölür giden kaliteli aydınları düşünür hüzünlenirsin...Trafikte biri ölmüştür ve sen gazetede okumuşsundur veya gene güzel yurdunda bir kadın öldürülmüştür kadere lanet ederi imkansızlıklara hüzünlenirsin...
Ama bir gün iki veya üçkere de görsen eşinin, arkadaşının veya uzaklardan bir tanıdığının tanıdığı ölür öylece kalakalırsın...Bir insan ölür sen biraz daha büyürsün...Sıcak gülümsemesi, anlatılan güzel hikayeleri ile en yakınından kaybettiğini anımsarsın...Mezarlığa giden yolsa biraz da kendi kaybına gidersin...
Derken içeri bile giremezsin ardında bir adam sesi duyarsın " yaşlı biri ölmüş belli " nerden anladın der yanındaki ve gene tanımadığın ikinci kişi " bak nekadar çok kalabalık şimdilerde gençlerden biri öldümü böyle kalabalık olmuyor anlıyor tabii insan" , " nerede oluyorlar ki " " nerde olacaklar ya işte ya da internette"
Al sana bir hayat tokadı daha...Az insan olsun öz insan olsun mantığı ile gardımızı alıyoruz ya hayata bayağı yalnız kalıyoruz aslında...Biz ölünce ne diyecekler " rahmetli ne tweet atardı " " en çok ps de yenilince sinirlenirdi", " face de de yok bu aralar "
Sosyalleşmeyi elektrik tellerine yığınca yaşlılığımızda aldığımız maillerle hasret gideremiyeceğiz...Çoğul konuşuyorum çünkü sosyal hayat vahşileştikçe insanlar edep ve ahlak duygularını bırakıp hayvanları bile utandıracak kadar vahşileştikçe daha az yara bere alsın ruhumuz diye yalnızlaşıyoruz...
Bilmem yalnız ölmeyelim diye yazmak istedim...İnsanlar bazen ölür arkadaşlar, herkesi değil belki ama tecrübe yaşlarımıza güzel insanlarla gidelim istiyorum...
İnsanlar bazen ölür ve biz daha çok yalnızlaşırız...Şunun şurası kaç insan kaldık ruhu mutlu etmeye çabalayan...
Sonbahar derlemeleri.....
Ebru...
