Ellerimdeki terleri beyaz geceliğime sildiğimde ağlamak istiyordum ama gene boğazımdaki yumruk buna engel oluyordu...Kapının önüne çıktım mis gibi yasemin kokusu ve ayaklarımın altındaki sıcak tahtaların bacaklarıma yaydığı ısıyla daha da hissettim yalnızlığımı... Ben neden ağlıyamıyorum ya da enson nezaman ağlayabilmiştim anımsamıyorum...Yok yok anımsıyorum en son babam öldüğünde ağlamıştım...Ozaman içimdeki bütün kızlar ağlamıştı...Küçük masum kız, genç hırçın kız ve sonrasındaki makul ama aykırı kadın...
Bunu hep yapıyorum biliyoru musun???Anlatmak istediğim birşey varken içimde biriken başka birşeyi anlatmaya başlayıp konuyu dağıtıyorum...
En son ağlamam babam öldüğündeydi...Başka acılarda yaşadım ben...Ağlamamış olmam acılardan geçmedim demek değil...Ama en çok ozaman ağlamıştım belkide...Yaşamdıklarımız vardı ve artık yaşayamıyacaklarımız da eklenmişti ve ben o filmdeki babanın oğlu için ağladığı gibi babam için ağlamıştım...Düne kadar bencilce kendi penceremden baktığım için yüzleşemediğim çok şeyle yüzleşip geçmişimden kalan o sayfayı kapatıp yol vermiştim....
Bir sabah kalkıp artık hem ağlayamadığımı hemde geçmişteki kadar mutlu olamadığımı hissettiğimde yorganı gene başıma çekip yan dönüp uyumak istedim...Ama bununda sonu yok keşke herşeyden bir yorganla kurtulabilsek...
Çok sevip sevişip, evlenip sanıyorsunki hayat bu işte tamamdır tam ben artık o noktadayım...Yok öyle değil diyor zaman meleği...Şırraaaak diye bir tokat savuruyor sana...Seneler sonra diyorsunki ben bu adamı kaybetsem kaç yazar onca sene olmuş ilk zaman olsa katlanamazdım acıma ama öyle değil...
Biraz soğukluk vardı zaten aramızda, mesela sevişmemekle ölçmüyorum bunu ...Birisi ile beraberken kendini yalnız hissetmek giriyor işin içine ve şu araba kullanırken çantanda hep sakladığın sigaayı yaktığında kalbinede sancıları atmaya başlıyorsun....Önemsenmediğini hissetmek kadar acıdır önemsenmediğini bilmek...Eğer senin dışında kim varsa bu adam özel olduklarını hissettiriyorsa ve seninle birlikteyken ortak kararlar almıyorsa ve sen senin dışında da bir hayatı olduğunu anlıyorsan çoktannnn noktalanmış birşeyin içinde buluveriyorsun kendini...
Peki neden...Neden erkek elinin altındakini hep elinin altında kalmasını ister...Neden kesin çizgilerle birşeyleri bitirmeden yeni birşeye başlıyamaz...Başarısız olduğunda geride bıraktığı ile hiçbirşey olmamış gibi nasıl yola devam edebilmeyi düşünür...Ya da bir erkek nasıl bukadar değişir ...Kadın bunu görürde erkeğine mi konduramaz...
Bilmem bilmiyorum...Ellerimi varendanın bitimindeki bahçeyle durduğum yeril ayıran trabzanlara koyduğumda bunları düşünüyordum....Erkeklerin kafasında varenda yok işte...Herşey iç içe devam etmelio birinde karar kılınca diğer kısmı kesip atmalı...İçgüdülerine ne oldu bu erkeklerin...Anaç kadın modeli çalışsakta içgüdüsel peşimizden gelsede bunların babaçlıklarına ne oldu ben anlayamıyorum....
Uyuyorum oda hasbelkader rüyamda yattığım kıyafetlerimleyim ama okadar mutluyumki...Uzun zamandır görmediğim dostlarımlayım...İçimden diyorum ki ne güzel bir rüya ve ben nekadar mutluyum...Sonra sonra uyanıyorum ve avuçlarım terlemiş...Bu ter anımsatıyor hayatımdaki bitişleri...Kulaklığa sarılıyorum hemen zamanında seyrettiğim bir diziyi buluyorum 66. bölüm adam kadına "gitme diyor gitme ölürüm"....Adamın repliği okadar çok ki ve ben gözlerimi yumup bana söylediğini hayal ediyorum...Ruhumu tamir etmeye çalışıyorum...Burası benim kenime gelmeye çalıştığım alanım...Ardımda bıraktığımı birdaha birdaha anımsamamak için ruhumu dinlendirdiğim yerim...Hayvanlar gibi acı çekerken çığlığımın duyulmaması için sığındığım yerim...
Ve mutluluk yıkık döküğüm şimdi...Ve sen lütfen gerçek olmıyacaksan rüyalarıma bile gelme...İçideki kızlar çok yorgun ağlıyalım, sıyrılalım...Şehre dönerken gel peşimizden ve peşimizi hiç bırakma olmaz mı....
Portakalmavisi Hikayeler çekmecesindendir....
