SENİ BEKLİYORUZ...

Çok geçmeden insanın içinde küçücükte olsa geleceğe dair korkular beliriveriyor... İnsan oğlu olduğunda değil de kızı olacağı zaman belkide bunları daha derinden yaşamaya başlıyor...Kimler kırdı canını, nerelerede hep yalnızdın, soğuk okul bahçeleri, üşüyen ellerin ve kocaman yatak odan da küçücük sen...En çok önemsenmek istediğin ama pek önemsenmediğin işin kötü tarafı bunların hissettirildiği. Sana kalan hep içinde kızının önemsenmesini dilemen...İlk önce kim terketti baban mı , en çok kim canını yaktı annen mi ? "Anlamaya çalışmalısın aslında" diye beyninde teneke çalan vicdanına eller havada teslim olup geçmişin insanlarda yarattığı sendromların fışkırma odağı olmaktan sıkılıp ve hatta yorulup "benim suçum değildi "diye hoplaya zıplaya uzaklaşılan kör karanlıklar...

Kızımı içimde oynadığı her an hissetmek güzel. İçten içe bir gün "en huzurlu olduğum yer annemin rahmiydi" dememesi için elimden geleni yapacağıma dair kendime verdiğim sözlerin haddi hesabı yok...Sağlıklı olsun gerisi kolay zaten bizim için...

O nu bekleyen abisi, babası, ve annesi var hemde sabırsızlıkla...Akşam oldu mu karnımda kaç el olduğunu bilmiyorum...Evimizin küçük heyecanı şimdiden çok güçlüsün biz bunu biliyoruz herseferinde poponu döndüğün doktorumuz bile bunu biliyor seni bekliyoruz. Hiç bilmediğimiz diyarlardan gelirken asla yalnız hissetmiyeceğin dünyamıza kaç adımın kaldı bilmiyorum ama küçücük elbiselerini sevip seni tüm içtenliğimizle bekliyoruz....

Portakalmavisi...