DAMLA

Bir söz duymuştum Bir damla ancak kendini tamamlayınca damlar diye... Damlalara bakınca nedense hüzün kaplıyor içimi bir gözyaşı ordan bir yağmur damlası burdan derken hep hüzünlere yolculuk hikayelerinin gark ettiği bir bünye haline geliyorum...Demek ki bir şeyler okadar tamamlanıyorki içimizde ağlıyoruz...Canımız yanıyor ağlıyoruz, çok mutluysak ağlıyoruz, kimi zaman sevişirken kimi zaman ayrılıklarda gözyaşları hep tamamlandığımızda süzülüyor demekki o görmeyip çoğu zaman baktığımız gözlerimizden...

Ben bu fotoğrafın doğal olması ve o damlayı yakalamak için lavabonun başında nekadar beklediğimi bilmiyorum ama o anlardan anımsadığım damlayı düşünmeyip ve doğal olarak göremeyip musluğa doğru bakarken başka şeyler düşündüğüm...Ve ne olmuş amacımdan sapmışım ve damlaya yoğunlaşmam gerekirken musluğa odaklanmışım ve buda kanıtı...

Bazen cidden zaman ayırıp vakit harcıyoruz ama kendimizi veremediğimizden sonucu iyi olmadığında da ama ben gerekli olan herşeyi yaptım diyoruz ...Eeee yapmamışız işte bu fotoğraf gibi önümüze kanıtlar koyamadığımızdan ve giden zamanı geri getiremediğimizden ne yaptığımızı bilelim derim ben...Yoksa böyle oluyor işte zaman + emek = HİÇ ...Neyse mesaj gideceği yere gittiyse ben lavaboya gidiyorum damlaya odaklanmaya ....Öptüm falan...