DENİZ,BABAM,GEMİLER - DENİZCİLERİN ÇOCUKLARI...

Bir gemiye binip giden babanın ardından minicik ellerinle el sallasanda başka birşeyler daha gider ardı sıra...Geçirilecek zamanlar,babanın elinden tutulup salınılacak sokaklar ve sabahları pıjamalarıyla seni kucaklamaları peşi sıra gider de gider...Sonra her gemiden o çıkacak sanırsın...Beklersinde beklersin...Baban denizciyse daha bir başka bakarsın denize sanki daha bir anlarsın...Kocaman maviliklere bırakılan yalnızlıkları ve vedaları düşünürsün...Küçüksen deniz kocaman gelir ve baban olduğundan daha uzaklara yol almış sanırsın...Takii büyüyüpte son vedaya kadar...Şimdi anlıyor insan o derin mavilik ayrılıklarının en kısa olanlarıymış.

Uçan martılarla selamlarını gönderdiğin baban bilirsin aynı göğün altında ve sen küçücük ellerinde kocaman uğur böcekleri uçurursun denize doğru...

Şimdi nezaman bir gemi görsem içinde sevdiklerinin beklediklerini hayal ederim...Onlardan geriye çocuklarına kalacak dünyanın pek çok yerinden gönderildiği için özlem dolu olacak kartlar, küçük kağıtlara düşülmüş notlar ve belki bir saat, bir atkı ve yaşanmamış zamanlar...O yaşanmamış zamanlardan kalan eş dostun şımartmaları :D...Geçmişin ayrılık kokusuna atılan tebessümlü bir tekmeyle geleceğe hazırlanacak güzel anların heyecanına bürünme...Şimdi bizden başka ne beklenirki...Sessiz limanların sevgi nöbetçisi bekleyen küçük kalplerine bu hayattan başka hangi güzellik düşer ki...Yaşamadıklarını yaşatma çabası bunun adı ...Ellerini, kalbini,sevgini ayırmadan....