Çok can yanmadan umudu beklerken herşey bir anda olu verse...Ya hep mutlu olsak ya da olamasakta mutlu olanları kıskanmasak...
İçim acıdı laflarından demenin bir başka rengi olsa keşke hayatta ve daralıp boğulmasak...O hep konuşan aslında kendi haklılığını savunan gerçeği bilmesine rağmen yalan cümleler kurarken ve kaçarken ardından canımı yakıyorsun diyebilsek...Ve ağlamasak...Hatasını bile bile vicdanımıza saldığı sızıyı silebilsek ve keşke düşünemesek...Gecenin bir vakti uykudan uyanıp söyleyemediklerin tarafından boğazlanırken sadece ağlayarak sıyrılmayı düşünmek ama sıyrılamamak...
En değer verdiğinle yaşadıkların belkide yaşayamadıklarının kalbine açtığı kara deliğin sızısı ile kocaman yalnızlıklara sarılmak...Hiç istemsen de...
2 yorum:
Anlaşılması çok zor:
Kendini anlamak, anlatabilmek, anlaşılabilmek.
Bir o kadar da kolay:
Kendini anlamak, anlatabilmek,
anlaşılabilmek.
Asıl zor olan da neyin nasıl kolay olduğu...
bazen zor gerçekten hayatın ağırlığı öyle bir çöküyor ki insanın üzerine her anlamda ama bazen de bunu zorlaştıran sanki biraz da bizleriz...
Yorum Gönder