Kocaman gözlerimden akan bir kaç damlayla acımı anladılar da sanki tesellisi peşindeydiler...Kocaman kadında olsan kaybettiğin babansa acılardan geçmeye başlamışsan eğer büyük değil küçücüksündür...İnsan kayıplarının yerine hiç birşey koyamıyor sadece alışmaya çabalıyor....
Alışmıyorum...Alışamıyorum...Kırık ayağımla duvarları tekmelesemde, ellerimi içtiğim bira kutularıyla kessemde, fiziksel nekadar acı varsa yüklesemde bünyeye Allah kahretsin geçmiyor...Yapamıyorum acımı hafiflemek için başka acı arıyorum kendime okuduğum belaların sonu yok sırf başıma gelecek acıyla diğer acımı kapatma çabası bu...
Ben tozlu kasabalarında bu şehrin irili ufaklı dükkanlarının büyük yeşil alanlarının ve sonu gelmez mavisinin içinde çok da şenmişim ...Her ne kadar O nun babası öyle sert adam işte diyip acı acı bakışların altında yaşasamda evet yaşasamda diyorum ne yaşadığımı sindiremeden evden uzaklaşışım ve tam artık kafa yapılarımız uyuyor dediğimde babamı kaybetmem...Herşeyi yapıyorum deli gibi herşeye saldırıyorum çalışıyorum, yazıyorum,şimdi fotoğrafta çekiyorum ama o an yoğunlaşınca ağlamaya başlıyorum...Hani bir çocuğun oyuncağı kırılır ve ağlar elinden alıp unutturmaya çalışırlar ama arada aklına geldikçe iç çeke çeke ağlarya ne farkım varki...Sadece farkındalıklarım fazla okadar...
Sırp Sındığı Savaşı 1364
Preveze Deniz savaşı 27 Eylül 1538
En büyük BEŞİKTAŞ
Karşıdan karşıya geçerken önce sola bakıcam
Herşey tamam işte ezberledim sor istediğini sor ve bilmiş tavırlarıma seyirci kal sor baba sorrrr
soramazkiii soramazkiii...
Soramazsın kiii....
Agnus....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder