Benimle birlikte içimdekilerde büyüdü...Çok içine kapanık yıllarımın ardından şimdi konuşsam neye yarar ...Beni kim anlar ki...Vapura yetişmek için gecenin bir vakti iskelenin parmaklıklı demir kapısının kilit diline çarpan kaşımdan akan kanlarla kucağındayken ben babamın, annemi sakinleştirirken O. Kocaman bir sokak lambasının altındaki kendimizi sahnede gibi hissederken ben ve sıcaklığından acının ağlamazken " Korkma birşey yok " derken babamın kaşıma bastırdığı beyaz mendilini anımsıyorum...Ağlamadığım için oracıkta satılan şişme, içinde küçük bir çıngırak olan bambi den başka aklımda çivi gibi çakılı birde babamın elleri kalmış ...Hiç acımı anımsamıyorum....Babamı, bambiyi ve o sokak lambası altında ikisinin kucağındaki beni anımsıyorum...
Göz görmüş, beden yaşamış da, dil çok susmuş...İçimde kocaman olmuşlar...
Cumartesi günü gene bebeğimi göreceğim...Çok uzaklardan gelicek ama nefesim kadar hani bana yakın ya...Beni en iyi anlayan o ya...Gülünce bilen ağlayınca bilen ya...
Benim bir umudum var geleceğe dair...İçinde kocaman hikayeleri olan yıllar sığdırmakla yükümlüyüm hayatıma. Belki bir gece karanlığında kocaman bir sokak lambası altında sağcısı, solcusu, kapkaçısı, ölüm korkusu olmadan minicik bedenlere sıcacık anılar bırakma telaşım var benim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder