En güzel basamaklarındaydım oysaki hayatın paldır küldüresi bir düşüş nerden çıktı şimdi...Burumburum buruşturup bir kenara attığım A4 kıvamındaki hüzünlerimin ortasında buldum kendimi...Güven söylenince nekadar da saraylı bir kelime onur, gurur ve güven....
Her seferinde insanlara dair umudum oldu benim...Hiç yediğim kazıkları, aldatılışlarımı yada incitilmelerimi düşünmedim tanımadıklarıma bile değer verdim...Verdim de ne oldu ? Torunlarıma dahi anlatamıyacağım hayatsal acı tecrübeler olarak bana geri dönüşü oldu...Yok anlatamamam sanılası bir müstehcenlikten değil tamamen kişisel safiyane hallerimin içler acısı durumuna gülen veletler görmek istemiyorum...
Ben farkında olmadan havaya, insanların kendileri için bir nebze dahi kötülük düşünmeyenlere haksızlık etmelerine sebep olacak bir gaz falan mı sıkılıyor :(
A sosyal bir kültür mantarı olasım var ....
Portakalmavisi...
1 yorum:
İnsan kızıyor kendisine "nasıl böyle saf olabildim" diye ama hayatın işleyişi de ancak bu şekilde öğreniliyor galiba.
Yorum Gönder